آزاده فلسطینی؛ رهایی از اسارت ۳۴ ساله در حسرت آغوش مادر!

پس از تحمل 34 سال دوری، صدای شادی در خانه خانواده «آل بیوض» در روستای مزرعه غربی، واقع در غرب رام‌الله، طنین‌انداز شد. حابس بیوض، یکی از اسرای فلسطینی است که اخیراً در چارچوب توافق تبادل اسرا از زندان‌های رژیم صهیونیستی آزاد شده است.

آزادی با طعم تبعید

سه دهه انتظار برای بازگشت حابس به خانه به سر نیامد. او یکی از 154 آزاده فلسطینی است که آزادی‌شان از زندان‌های اسرائیل، مشروط به تبعید به خارج از سرزمین فلسطین شده است. در نتیجه این سیاست، این جوانان مبارز فلسطینی پس از آزادی، مستقیماً به قاهره مصر تبعید شدند و این امر، شادی خانواده‌هایشان را با تلخی غربت درآمیخت.

"خدا را شکر که پاداش صبرمان را داد"

«انتصار بیوض»، مادر حابس، با وجود تلخی تبعید فرزندش، از آزادی او پس از سه دهه اسارت ابراز خوشحالی عمیقی کرد. او گفت: "خدا را شکر که پاداش صبر و بردباری ما را داد و باعث آزادی حابس و دوستانش شد. امیدوارم روزی فرا برسد که آزادی نصیب سایر اسرا شود که همچنان خانواده‌هایشان چشم انتظار پایان این فراق و دوری هستند. به خدا توکل می‌کنم و خدا را شکر می‌کنم که فرزندم آزاد شده و می‌تواند هر آنچه دوست دارد بخورد و به هر جایی که دوست دارد برود. خدا را شکر می‌کنم که برای ما گشایشی حاصل کرد و او را از تاریکی به سوی نور رهنمون ساخت."

"اولین خواسته ما بازگشت به خانه‌مان بود"

حابس بیوض، آزاده تبعید شده به مصر، با وجود بیان اینکه احساساتش پس از آزادی قابل وصف نیست، تاکید کرد که آرزوی اولیه‌اش پس از رهایی، بازگشت فوری به خانه و در آغوش گرفتن خانواده‌اش بود. او گفت: "ما اینجاییم و هیچ کس نمی‌تواند، احساس درونی خود را با کلمات و واژه‌ها بیان کند، چون هیچ جایی برای توصیف و بیان وجود ندارد. هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند احساساتم را بیان کند؛ اما ما به عنوان اسرا قرار بود که آزاد شویم و در عالم واقع هم از زندان خارج شدیم. اولین خواسته ما بازگشت به خانه‌مان بود. وقتی نتوانیم به خانه خودمان بازگردیم، بقیه گزینه‌ها و راه‌ها یکی است و فرقی به حال ما ندارد."

محدودیت‌های سفر و دوری از خانواده

حابس این روزها در مصر زندگی می‌کند، در حالی که خانواده‌اش همچنان در روستای مزرعه غربی ساکن هستند. بر اساس تصمیمات سیاسی رژیم اشغالگر، خانواده بیوض ممنوع‌السفر بوده و اجازه خروج از فلسطین اشغالی و دیدار با فرزند آزاده‌شان را ندارند. این ممنوعیت، حتی امکان در آغوش کشیدن حابس را نیز از آن‌ها سلب کرده و لحظه آزادی او را به فصلی جدید از غربت و انتظار تبدیل کرده است.

"دلم آتش گرفته، دیگر نمی‌توانم فراقش را تحمل کنم"

«امتیاز بیوض»، خواهر حابس، با چشمانی اشکبار از دلتنگی وصف‌ناپذیرش برای برادرش گفت: "گذرنامه‌ام را گرفتم و قصد سفر به قاهره را داشتم... گفتم می‌روم، اگر شده روی مژه‌هایم راه بروم (سینه خیز بروم) خواهم رفت... دیگر نمی‌توانم بیش از این صبر و تحمل کنم، مدت‌هاست او را ندیده‌ام؛ دلم آتش گرفته، دیگر نمی‌توانم فراقش را تحمل کنم، من برادرم را می‌خواهم... دوست دارم با برادرم زندگی کنم، به خدا این حق من است."

سیاست مجازات جمعی؛ تلخی غربت در شادی آزادی

خانواده بیوض، همانند ده‌ها خانواده فلسطینی دیگر، قربانی سیاست مجازات جمعی رژیم اشغالگر شده‌اند. این رژیم، آن‌ها را از سفر به خارج از اراضی فلسطین محروم کرده و تنها به دلیل داشتن رویای دیدار فرزندان آزاده‌شان، آن‌ها را با تلخی غربت مواجه ساخته است. این سیاست، حتی در لحظات شادی نیز فلسطینی‌ها را محاصره کرده و آزادی را به غربتی جدید و خانه را به زندانی باز تبدیل نموده است.