به گزارش سرویس اقتصاد کلان، آمارهای جدید و تکان‌دهنده‌ای منتشر شده که نشان می‌دهد تصور عمومی درباره حمایت دولتی از تولید مرغ، با واقعیت فاصله زیادی دارد.

راز گرانی: دلار دولتی فقط یک “شوخی” است؟

شاید فکر کنید تمام خوراک مرغی که می‌خورید با دلار ارزان وارد شده، اما بررسی‌های دقیق مجلس و فعالان بازار نشان می‌دهد که این یک سراب است.

داده‌های رسمی فاش کردند که تنها ۳۶ درصد از هزینه‌های تولید مرغ با ارز ترجیحی (۲۸۵۰۰ تومانی) پوشش داده می‌شود.

پس ۶۴ درصد بقیه هزینه از کجا می‌آید؟

تولیدکننده مجبور است مابقی هزینه‌ها را با نرخ بازار آزاد و تورم وحشتناک فعلی بپردازد. این هزینه‌ها شامل موارد زیر است که هیچ یارانه‌ای دریافت نمی‌کنند:

• بخش عظیمی از مکمل‌های خوراکی و واکسن
• هزینه کارگر و پرسنل
• هزینه سرسام‌آور برق و انرژی
• هزینه حمل‌ونقل

آمار ترسناک: فقط ۱۷ درصد خوراک دولتی است!

وزارت جهاد کشاورزی در آماری که شاید کمتر شنیده باشید، اعلام کرده که دام و طیور کشور سالانه به ۸۰ میلیون تن خوراک نیاز دارد. اما سامانه معروف «بازارگاه» که قرار بود ناجی بازار باشد، تنها توانسته ۱۷ درصد از این نیاز را با نرخ دولتی تأمین کند.

نتیجه؟ مرغدار مجبور است برای زنده نگه داشتن جوجه‌هایش، دست به دامن بازار سیاه و دلالان شود و خوراک را با قیمتی چندین برابر بخرد؛ هزینه‌ای که در نهایت از جیب من و شما (مصرف‌کننده) پرداخت می‌شود.

چرا واردات مشکل را حل نمی‌کند؟

برخی می‌پرسند چرا مثل گوشت قرمز، مرغ وارد نمی‌کنیم تا قیمت بشکند؟ پاسخ ساده و تلخ است: مرغ نیست!

بررسی ظرفیت ۱۰ کشور همسایه ایران نشان می‌دهد که مجموع تولید مازاد آن‌ها، حتی کفاف مصرف یک هفته مردم ایران را هم نمی‌دهد. بنابراین، دل بستن به واردات برای کاهش قیمت، عملاً غیرممکن است.

نتیجه‌گیری: تا زمانی که ۷۴ درصد هزینه‌های تولید (از ریزمغذی‌ها تا دستمزد) با تورم آزاد بالا می‌رود، انتظار مرغ ارزان حتی با وجود دلار ۲۸۵۰۰ تومانی، انتظاری بیهوده است. مرغ ۲۵۰ هزار تومانی (قطعه‌بندی)، واقعیت جدید بازار پروتئین ایران است.