خدابنده: پرچم ایران خستگی‌ام را برد؛ مدال نقره در دستانم!
مریم خدابنده با کسب مدال نقره پومسه در المپیک ناشنوایان توکیو، الگویی موفق برای جوانان شد.
مریم خدابنده، دارنده مدال نقره المپیک ناشنوایان، پس از بازگشت از توکیو در گفت‌وگویی اختصاصی به شرح حال و هوای لحظه کسب مدال و مسیر دشوار رسیدن به این افتخار پرداخت.
لحظه روی سکو، اوج احساس
خدابنده در توصیف احساس خود بر روی سکوی قهرمانی گفت: "وقتی روی سکو ایستادم و پرچم کشورم را دیدم، تمام خستگی‌های سال‌ها تمرین و دوری از خانواده از تنم رفت. این لحظه برای من چیزی فراتر از یک موفقیت ورزشی بود؛ انگار تمام سختی‌ها به ثمر نشسته بود."
عملکرد درخشان در رقابت‌های انفرادی
وی با اشاره به سطح بالای رقابت‌های انفرادی پومسه، اظهار داشت: "از ساعت‌ها قبل از مسابقه به این فکر می‌کردم که باید بهترین اجرای خودم را ارائه دهم. سطح رقابت‌ها فوق‌العاده بالا بود و حریفان با آمادگی کامل حضور داشتند. من سعی کردم روی ریتم، تمرکز و اجرای بی‌نقص تکنیک‌ها تمرکز کنم."
اهمیت مدال برنز تیمی
خدابنده همچنین به مدال برنز بخش میکس اشاره کرد و گفت: "این مدال برای من اهمیت دیگری داشت زیرا حاصل یک کار تیمی بود. هماهنگی در پومسه میکس واقعاً چالش‌برانگیز است و ما ساعت‌ها برای رسیدن به هم‌ضرب و یکدست شدن اجرا تمرین کرده بودیم. خوشحالم که تلاش مشترک‌مان نتیجه داد."
مسیر سنگین آماده‌سازی
این ملی‌پوش پومسه، مسیر آماده‌سازی خود را بسیار دشوار توصیف کرد و افزود: "تمرینات ما، به‌خصوص در ماه‌های پایانی، بسیار سنگین بود. در کنار فشار بدنی، فشار ذهنی نیز وجود داشت. به‌خصوص برای ورزشکاران ناشنوا که ارتباط و درک هماهنگی‌ها نیازمند توجه و تلاش بیشتری است. اما تیم مربیگری ما واقعاً حرفه‌ای و دلسوزانه کنارمان بود."
نگاهی به آینده
خدابنده در پایان به برنامه‌های آینده خود اشاره کرد و گفت: "این موفقیت‌ها پایان راه نیست. هدف من این است که در دوره‌های بعدی مسابقات بین‌المللی عملکرد بهتری داشته باشم. می‌خواهم طوری تمرین کنم که نه‌تنها مدال، بلکه بهترین اجرای ممکن را از خودم ارائه دهم."
الگو برای جوانان ناشنوا
وی ابراز امیدواری کرد که این موفقیت‌ها انگیزه‌ای برای دختران و پسران ناشنوایی باشد که تازه وارد ورزش شده‌اند: "ما می‌توانیم ثابت کنیم محدودیت‌ها مانع نیستند؛ فقط باید ایمان و تلاش داشته باشیم."
