پیش‌بینی ۱۱۰ ساله از خاک بلند شد/ ایران بی‌صدا وارد بازی بزرگ می‌شود
در شرایطی که رقابت‌های ژئوپلیتیکی جهانی دوباره از دریا به زمین بازگشته، زیرساخت‌های ریلی ایران به یکی از مهم‌ترین ابزارهای تقویت موقعیت کشور در نظم چندقطبی تبدیل شده است.
افزایش فشارهای دریایی، محدودیت‌های بیمه‌ای و تحریم‌های مرتبط با حمل‌ونقل باعث شده مسیرهای زمینی به‌ویژه در کشورهای اوراسیایی اهمیت تازه‌ای پیدا کنند؛ روندی که ایران نیز با سرعت بیشتری آن را دنبال می‌کند.
از نگاه نظریه‌پردازانی مانند هالفورد مکیندر، راه‌آهن‌ها زمانی محدودیت‌های طبیعی اوراسیا را شکستند و به قدرت‌های زمینی امکان نفوذ عمیق‌تر در قلب قاره را دادند. امروز، همین منطق دوباره در حال احیا شدن است. ایران نیز با توسعه کریدورهای استراتژیک و اتصال به شبکه‌های ریلی روسیه، آسیای مرکزی، قفقاز، ترکیه، پاکستان و افغانستان، عملاً ظرفیت تبدیل‌شدن به یکی از مسیرهای اصلی ترانزیت شرق–غرب و شمال–جنوب را ایجاد می‌کند.
تکمیل پروژه‌هایی مانند چابهار–زاهدان–سرخس، راه‌آهن رشت–آستارا و محورهای شرقی می‌تواند وابستگی کشور به مسیرهای دریایی پرریسک را کاهش داده و درعین‌حال قدرت چانه‌زنی اقتصادی و سیاسی ایران را افزایش دهد. تجربه خطوطی مانند ترانس‌سیبری روسیه و کریدورهای چین نشان داده که برتری ژئوپلیتیکی در دوران جدید برخلاف گذشته نه با قدرت دریایی، بلکه با شبکه‌های زمینی پایدار و چندمسیره به دست می‌آید.
در این چارچوب، راه‌آهن برای ایران تنها یک پروژه حمل‌ونقل نیست؛ یک سرمایه استراتژیک برای افزایش تاب‌آوری ملی و ورود فعال‌تر به رقابت‌های بزرگ قرن ۲۱ است؛ رقابت‌هایی که بار دیگر حول مسیرهای زمینی و جغرافیای سیاسی اوراسیا شکل می‌گیرد.
