«زندگی آقای آدم» به نیویورک رسید

پنجمین دوره‌ جشنواره مصری–آمریکایی فیلم‌های مستقل (EAFF) با شعار  " سینما برای انسانیت " از ۳۱ اکتبر تا ۴ نوامبر ۲۰۲۵ در نیویورک، نیوجرسی و تنسی برگزار می‌شود.

این جشنواره با هدف ایجاد گفت‌وگوی فرهنگی میان سینمای مصر، جهان عرب و سینمای مستقل جهانی برگزار می‌شود و امسال بخشی ویژه را به پاس بزرگداشت عادل امام ، بازیگر برجسته سینمای مصر، به نمایش آثار او اختصاص داده است.

در میان آثار منتخب این دوره، فیلم کوتاه ایرانی زندگی آقای آدم (The Life of Mr. Human)  ساخته‌ امیرحسین بوریان نیز حضور دارد؛ فیلمی ۱۲ دقیقه‌ای با ساختاری اکسپرسیونیستی که فروپاشی اخلاقی و انسانی بشر را در جهانی آلوده به حرص و گرسنگی به تصویر می‌کشد. همچنین فیلم‌برداری این اثر را مهدی کرمی مصلح بر عهده داشته است.

امیرحسین بوریان: "فیلم را مثل آیینه ساختم؛ بی‌رحم، اما صادق"

ایده‌ی «زندگی آقای آدم» از کجا شکل گرفت؟

بوریان: همیشه کنجکاو بودم ببینم اگر روزی انسان از همه‌چیز تهی شود، چه چیزی از او باقی می‌ماند. فیلم برای من تلاشی بود برای مواجهه با این سؤال. جهانی ساختم که در آن آدم، آخرین بازمانده است و باید در برابر خودش بایستد.

چرا به سراغ این زبان بصری رفتید؟

بوریان: جهان فیلم به من گفت باید این‌گونه ساخته شود، بدون حرکت، بدون هیجان. سکون درون قاب برایم نوعی اعتراض بود به سرعت، مصرف و شتاب‌زدگی جهان امروز. دوربین باید می‌ایستاد تا ما دوباره ببینیم.

این فیلم چطور در مسیر تولید پیش رفت؟

بوریان: من به شناخت موقعیت فیلم معتقدم. باید بدانی فیلمت کجاست و در چه فضایی تنفس می‌کند. برای همین از همان ابتدا تصمیم گرفتم همه‌چیز کنترل‌شده و برآمده از منطق درونی اثر باشد از نور تا صدا.

پیام اصلی فیلم برای خود خالق اثر چیست؟

بوریان: فیلم درباره‌ی دیدن است. تا وقتی می‌توانیم خودمان را در قاب ببینیم، هنوز امیدی برای نجات باقی‌ست.

مهدی کرمی مصلح: "نور و سکون دو کنش اصلی فیلم بودند"

فیلمبرداری فیلم تماماً در یک قاب ثابت انجام شده است. این تصمیم از کجا آمد؟

کرمی مصلح: از همان ابتدا می‌دانستیم قرار است جهانی را نشان دهیم که دیگر حرکت ندارد. پس دوربین نباید زندگی کند، فقط باید “شاهد” باشد. همین تصمیم باعث شد تمام بار دراماتیک روی نور و میزانسن متمرکز شود.

طراحی نوری فیلم نقش زیادی در حس خفقان دارد. چطور آن را شکل دادید؟

کرمی مصلح: نور برای من بیانگر ذهن کاراکتر بود، نه واقعیت بیرونی. از سایه و خاموشی برای ایجاد حس انزوا استفاده کردیم. در واقع، هر منبع نور تبدیل به مرزی میان بودن و نابودی شد.

طراحی نوری فیلم بسیار مینیمال و کنترل‌شده است. منبع الهام‌تان چه بود؟

کرمی مصلح: بیشتر از آثار نقاشان اکسپرسیونیست تأثیر گرفتم تا فیلم‌های سینمایی. نور برای من ابزار واقع‌گرایی نبود؛ ابزاری بود برای بازتاب وضعیت ذهنی کاراکتر. هر منبع نور، خودش تبدیل به یک شخصیت شده بود.

همکاری شما با بوریان چطور پیش رفت؟

کرمی مصلح: امیرحسین از همان ابتدا روی سکوت و تصویر هم‌زمان تأکید داشت. گاهی از من می‌خواست تصویر را مثل صدا بشنوم. ما با هم تمرین کردیم که تصویر و صدا در یک نقطه تلاقی کنند، نه در خدمت هم باشند بلکه در گفت‌وگو با هم.

فیلم چه‌قدر در مرحله‌ی تولید با چالش روبه‌رو بود؟

کرمی مصلح: مثل هر پروژه‌ی مستقل، فشار زمانی و مالی داشتیم، ولی آنچه فیلم را زنده نگه داشت، ایمان گروه به ایده بود. ما می‌دانستیم داریم درباره‌ی «مرگ انسان» حرف می‌زنیم، پس باید تا آخر صادق می‌ماندیم. این‌که سکون می‌تواند قدرتمندتر از حرکت باشد. وقتی دوربین ساکت است، ناگهان همه‌چیز بلندتر شنیده می‌شود ! حتی تنفس یک انسان گرسنه.

در پایان این گفت و گو ، بوریان درباره‌ی مسیر آینده فیلم گفت:«زندگی آقای آدم» برای من فقط یک فیلم کوتاه نیست؛ تجربه‌ای است درباره‌ دیدن دوباره‌

خودمان. این فیلم با سکوتش حرف می‌زند و امیدوارم مخاطب هم صدای آن را بشنود.

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: آب، ذات حیات‌بخش طبیعت ؛ همچون شریان‌های پنهانی، نیروی محرکه جهان مادی را می‌سازد. " لئوناردو داوینچی"

حسام رشیدی ، هدایت حیدرپور و همراز رحمت آبادی در این فیلم ایفای نقش کرده اند.