تکلیف ضد گلوله بودن خودروی پراید سعید جلیلی یکسره شد!

 این موضوع را می‌توان از جهاتی بررسی کرد؛ از این جهت که ارتقای امنیتی خودروی ضعیفی مانند پراید منجر به تغییرات زیادی در ساختار درها و لولاها، بدنه، شیشه‌ها و لاستیک‌ها می‌شود. این تغییرات طبیعتاً وزن خودرو را بالا می‌برند و نیاز جدید بهبود یا تعویض پیشرانه را ایجاد می‌کند.

با توجه به تصاویر موجود و همچنین ابتدایی بودن دانش ارتقای ایمنی خودرو در سال ۸۹، چیزی از ضدگلوله بودن در آن دیده نمی‌شود؛ مگر اینکه صرفاً شیشه خودرو تا حدی تقویت شده باشد و تغییر دیگری در آن ایجاد نشده باشد که باز هم نمی‌توان به این دلیل، عنوان «ضدگلوله» را به این پراید نسبت داد.

در آن سال‌ها، شرکت‌های خارجی بزرگی که در این زمینه فعال بودند، صرفاً برای جلوگیری از نفوذ یک گلوله به بی‌ام‌و ۷۵۰i، هزینه‌ای ۵۰ هزار دلاری دریافت می‌کردند. اگر مالک مکانیسم‌های دفاعی دیگری را انتخاب می‌کرد، این هزینه از ۱۰۰ هزار دلار هم فراتر می‌رفت. بنابراین صرف کردن هزینه دو دستگاه بنز S۵۰۰ برای ضدگلوله‌سازی خودروی جلیلی که ادعای رشیدی کوچی بوده، بعید و دور از واقعیت است.

اخیراً یکی از شرکت‌های داخلی از سورن پلاس توربو ضدگلوله با سطح حفاظتی استاندارد ناتو رونمایی کرد که نشان‌دهنده ورود جدی‌تر ایران به عرصه تولید خودروهای زرهی سبک برای کاربری‌های شهری، تشریفاتی و نظامی در رده تهدیدات با شدت پایین تا متوسط است. اینکه بعد از ۱۵ سال کشورمان توانسته تازه به این سطح از ارتقای امنیت دست پیدا کند، نشان می‌دهد که در دهه ۸۰ تنها کاری که در این زمینه می‌شد انجام داد، بهبود جزئی شیشه‌ها و اضافه شدن ادوات محکم به درها بوده و معلوم نیست بر اساس چه استانداردی به آن ضدگلوله می‌گویند. این موضوع همچنین هزینه ۸ میلیون تومانی (حدود ۶ هزار دلار و معادل یک و نیم میلیارد تومان امروز) ارتقای خودروی جلیلی کمی دور از واقعیت نشان می‌دهد.

سناریوی بدبینانه‌ی دیگری هم که به اذهان می‌رسد این است که سعید جلیلی از یک خودروی پیشرفته ضدگلوله استفاده کرده است اما پیش از رسیدن به مقصد سوار خودروی پراید شده است. خاصه آنکه هیچ یک از تصاویر منتشر شده از جلیلی، در راه و در زمان حرکت خودرو منتشر نشده و همه در عکس‌های خودروهای تیبا و پراید در مقصد گرفته شده است.