فاجعه! درمان سرماخوردگی ساده، جیب کارگر را خالی میکند!
آلودگی هوای تهران سلامت و اقتصاد را تهدید میکند و هزینههای درمانی را بر اقشار کمدرآمد تحمیل میسازد.
آلودگی هوا در پایتخت و سایر کلانشهرها، علاوه بر تهدید جدی سلامت شهروندان، به چالشی اقتصادی و اجتماعی تبدیل شده است. در فصلهای سرد سال، بیش از ۷۰ درصد از مراجعات بیمارستانی به دلیل بیماریهای تنفسی ناشی از آلودگی هوا صورت میگیرد.
هزینههای سرسامآور درمانی؛ باری بر دوش مردم
آلودگی هوا در کنار گسترش همزمان ویروسهای فصلی مانند آنفلوآنزا و کرونا، فشار مضاعفی بر سلامت و معیشت مردم وارد کرده است. در چنین شرایطی، تأمین هزینههای درمانی، به یکی از بزرگترین دغدغههای اقشار متوسط و کمدرآمد جامعه تبدیل شده است. متوسط هزینه ویزیت پزشک در درمانگاههای عمومی حدود ۱۵۰ هزار تومان است، اما هزینههای کامل درمان شامل دارو، آزمایش و سرم میتواند تا یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان افزایش یابد. این ارقام برای افرادی که فاقد بیمه هستند، معادل سه روز درآمد آنهاست.
یک سرماخوردگی ساده، معادل سه روز حقوق
بررسیهای میدانی نشان میدهد که هزینههای درمانی، بهویژه برای بیماریهای تنفسی ناشی از آلودگی هوا، بخش قابل توجهی از درآمد خانوارها را به خود اختصاص میدهد. این وضعیت، دسترسی به درمانهای پیشگیرانه را برای اقشار آسیبپذیر محدود کرده و آنها را وادار به اکتفا به درمانهای سطحی و کماثر میکند که در نهایت به وخامت مشکلات سلامتی آنها میافزاید.
از درمان بیماری تا تأمین هزینههای روزمره؛ یک دوگانه طاقتفرسا
شهروندان در مواجهه با آلودگی هوا و بیماریهای فصلی، با دو چالش اساسی روبرو هستند: حفظ سلامتی و مدیریت هزینههای درمانی و معیشتی. این فشار اقتصادی، علاوه بر تأثیرات مستقیم بر سلامت، به کاهش بهرهوری نیروی کار و افت تولید اقتصادی نیز منجر میشود. هزینههای درمان بیماریهای تنفسی برای افراد بالغ، به بیش از ۴۰ درصد از درآمد ماهانهشان میرسد و این خود مشکلات اجتماعی بیشتری را به دنبال دارد.
آلودگی هوا؛ بحران سلامت، اقتصاد و اجتماع
بر اساس گزارشها، آلودگی هوا سالانه جان بیش از ۵۸ هزار نفر را در ایران میگیرد و هزینههای اقتصادی ناشی از آن به ۱۷ میلیارد دلار در سال میرسد. این هزینهها شامل درمان بیماریهای تنفسی، قلبی و مغزی است که به طور چشمگیری افزایش یافتهاند. این فشار اقتصادی، به ویژه بر طبقات کمدرآمد جامعه، سنگینی بیشتری دارد و دسترسی به مراقبتهای بهداشتی مناسب را برای آنها محدود میسازد و به نابرابریهای اجتماعی دامن میزند.
