خبر ناراحت کننده از دریاچه ارومیه
استاد پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله با بیان اینکه حجم آب دریاچه ارومیه بیش از ۹۸ درصد نسبت به سطح آن در سال ۱۳۷۴ کاهش یافته است، تاکید کرد: در امسال پیش‌بینی شوم «دریاچه در حال مرگ» به واقعیت تبدیل شده و دشتی نمکی و بی‌حاصل را به جا گذاشته که سلامت و معیشت میلیون‌ها نفر را تهدید می‌کند و خشک شدن این بزرگترین دریاچه شور خاورمیانه نتیجه مدیریت ناکارآمد، مداخلات انسانی مانند ساخت پل و میان‌گذر و احداث بیش از ۴۰ سد بر روی رودخانه‌های تغذیه‌کننده است.
استاد پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله با بیان اینکه حجم آب دریاچه ارومیه بیش از ۹۸ درصد نسبت به سطح آن در سال ۱۳۷۴ کاهش یافته است، تاکید کرد: در امسال پیش‌بینی شوم «دریاچه در حال مرگ» به واقعیت تبدیل شده و دشتی نمکی و بی‌حاصل را به جا گذاشته که سلامت و معیشت میلیون‌ها نفر را تهدید می‌کند و خشک شدن این بزرگترین دریاچه شور خاورمیانه نتیجه مدیریت ناکارآمد، مداخلات انسانی مانند ساخت پل و میان‌گذر و احداث بیش از ۴۰ سد بر روی رودخانه‌های تغذیه‌کننده است.
با اشاره به وضعیت دریاچه ارومیه گفت: در نیمه سال ۱۴۰۴، فرآیند خشک شدن دریاچه ارومیه به نقطه‌ای از فروپاشی و خشکی کامل رسید و تصاویر ماهواره‌ای تأیید می‌کنند که بخش‌های جنوبی و شمالی تقریباً به طور کامل خشک شده‌اند. حجم آب بیش از ۹۸ درصد نسبت به سطح آن در سال ۱۳۷۴ کاهش یافته است. این پیامد غم‌انگیز صرفاً یک شکست محیط زیستی نیست، بلکه نشانه‌ای آشکار از یک روال معیوب، کمبود مزمن بودجه و بی‌تحرکی نهادی است. شکست در نجات دریاچه، علی‌رغم دهه‌ها هشدار و راه‌اندازی برنامه‌های احیاء، نشان‌دهنده ناتوانی سیستماتیک در‌گذار از اولویت‌های اقتصادی کوتاه‌مدت به پایداری محیط زیستی بلندمدت است.
وی، دریاچه ارومیه را یک حوضه آبریز فوق شور و درون‌ریز و بزرگترین بدنه آبی داخلی در کشور و بزرگترین دریاچه فوق شور در خاورمیانه توصیف کرد و ادامه داد: اهمیت بین‌المللی آن با تعیین آن به عنوان ذخیره‌گاه زیست‌کره یونسکو و سایت رامسر از دهه ۱۳۵۰ برجسته شد که نقش حیاتی آن را در اکوسیستم منطقه‌ای و به عنوان زیستگاهی برای تنوع زیستی منحصر‌به‌فرد نشان می‌داد. از نظر تاریخی، دریاچه همچنین نقش مهمی در تنظیم اقلیم محلی، ایجاد تابستان‌های خنک‌تر و زمستان‌های گرم‌تر و اثرگذاری بر الگو‌های بارش منطقه‌ای داشته است.
زارع اضافه کرد: با این حال، از اواسط دهه ۱۳۷۰، این دریاچه در وضعیت کاهش سریع و فاجعه‌باری قرار گرفت. تصاویر ماهواره‌ای و داده‌های علمی، کاهش سرسام‌آور حجم آب آن را نشان می‌دهند، به طوری که کل آب موجود در آن در سال ۱۴۰۴ کمی بیش از یک درصد از حجم آن در سال ۱۳۷۴ تخمین زده می‌شود که کاهشی بیش از ۹۸ درصد را نشان می‌دهد. این امر، مناطق وسیعی از بستر دریاچه را به نمکزار‌های در معرض دید تبدیل کرده و هشدار‌های جدی در مورد فروپاشی برگشت‌ناپذیر محیط زیستی و پیامد‌های شدید برای سلامت انسان را به همراه داشته است.
این استاد پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله یکی از مداخلات کلیدی انسانی در جهت خشک شدن دریاچه ارومیه را ساخت گذرگاه شهید کلانتری و پل دریاچه ارومیه دانست و ادامه داد: پروژه‌ای که ابتدا در دهه ۱۳۵۰ آغاز شد و در اوایل دهه ۱۳۸۰ احیاء و در آبان ۱۳۸۷ با افتتاح پلی بر روی شکاف باقی‌مانده تکمیل شد. در حالی که برخی مطالعات در ابتدا استدلال می‌کردند که پل و گذرگاه اثر حداقلی بر الگو‌های کلی شوری خواهند داشت، تحقیقات مختلف این پروژه را به عنوان یک عامل مهم نشان داده که روند خشک شدن دریاچه را تسریع کرده است، به ویژه پس از سال ۱۳۸۰ این روند بسیار مؤثرتر شده است.
