اتفاق ناگوار برای افغانی ها / خبری از کار نیست!

علی‌رضا کاظمی، ۳۵ ساله جوانی است که یک ماه قبل از ایران به شکل داوطلبانه همراه با خانواده‌اش به کابل برگشته است. او که حدود هشت سال در ایران زندگی کرده، می‌گوید که مدت سه سال در یک کارگاه تولیدی کفش کار می‌کرد و در این مدت به تولید کفش مسلط شده که در صورت جلب حمایت مالی، زمینه اشتغال را برای خود و جوانان دیگری فراهم کند.

وی روز یک‌شنبه(۲۹ تیر) اظهار داشت که برای اشتغال در موسسات و ادارات دولتی را هم آمده است، اما وضعیتی را که طی این یک ماه در کابل دیده است، امید استخدام در ادارات را ندارد. وی معتقد است که فرصت‌های استخدام در ادارات افغانستان به شدت محدود و دشوار است.

 این جوان شیعه، بازگشت مهاجران را ظرفیت اجتماعی و اقتصادی برای افغانستان دانست و تاکید نمود که باید از نیروهای کاری بازگشت‌کنندگان در بخش‌های مختلف اقتصادی استفاده شود تا از مهاجرت‌ها جلوگیری به عمل آید.

در همین راستا برخی دیگر از جوانان می‌گویند که مهم‌ترین موضوع، حمایت مالی از نیروهای حرفه‌ای بازگشت‌کننده است تا نگرانی‌ها از نبود اشتغال از بین برود.

حسین رضوانی از بازگشت‌کنندگانی است که در بخش ساختمانی تجربه دارد و می‌گوید که هرچند کارهای ساختمانی در کابل به ندرت وجود دارد، اما می‌توان با بسیج سایر نیروهای کاری، اقدام به اشتغال‌زایی نمود.

این مهاجر بازگشت‌کننده افغانستانی به بانک مرکزی و سایر بانک‌های دیگر افغانستان پیشنهاد کرد که با ایجاد بسته‌های مالی تحت عنوان «قرض‌الحسنه» از جوانان متخصص در زمینه فعالیت‌های اقتصادی حمایت مالی کنند.

آقای رضوانی خاطرنشان ساخت که با ارایه برنامه‌های حمایتی از سوی حکومت سرپرست و موسسات داخلی و بین‌المللی، نیروهای کاری انسجام بیشتری پیدا می‌کنند و چرخش مالی، امید و انگیزه را میان جوانان احیا و نیروهای کاری از بازگشت داوطلبانه به افغانستان پشیمان نمی‌شوند.

این در حالی است که حکومت سرپرست افغانستان کمیته اشتغال‌زایی را در چارچوب وزارت مهاجرین و بازگشت‌کنندگان تشکیل داده است.

این کمیته در حالی ایجاد شده است که طی یک ماه گذشته نزدیک به یک میلیون مهاجر افغانستانی به‌طورداوطلبانه و یا اجباری از ایران خارج شده‌اند که بسیاری از آنان جوانان و نیروهای کاری هستند.

اخراج مهاجران افغانستانی که به یک باره اتفاق افتاده و در حال حاضر همچنان ادامه دارد، جامعه کنونی افغانستان را درگیر چالش‌هایی از قبیل نبود مسکن و کار کرده است.

این درحالی است که حکومت سرپرست افغانستان شدیدا با کمبود بودجه مواجه است و توان مدیریت و ایجاد اشتغال برای مردمی که از قبل ساکن بودند را نداشت و بازگشت مهاجران هم به مشکلات آنان افزوده است.