دست برتر روسیه نسبت به رقیب غربی

رئیس گروه تحقیقاتی گروه هفت (G۷)  که یک استاد علوم سیاسی دانشگاه تورنتو است، هفته گذشته اظهار کرد: اعضای گروه هفت باید واردات انرژی روسیه شامل نفت خام، زغال سنگ، گاز طبیعی، اورانیوم را به طور کامل ممنوع کنند. کانادا با داشتن پنجمین ذخایر بزرگ نفت در جهان و حضور در میان سه تولید کننده برتر اورانیوم، می‌تواند به پر کردن این شکاف کمک کند. اما آیا کانادا واقعا می‌تواند جایگزین روسیه در صحنه جهانی انرژی شود؟ این کار ممکن است دشوار باشد.

روسیه و کانادا در میان پنج تولیدکننده برتر نفت در جهان قرار دارند. روسیه، سومین و کانادا، چهارمین تولیدکننده بزرگ نفت در جهان است و رتبه اول و دوم در اختیار آمریکا و عربستان سعودی قرار دارد.

روسیه بیش از ۹ میلیون بشکه در روز تولید می‌کند و می‌تواند به راحتی بیش از ۱۰ میلیون بشکه در روز تولید کند و کانادا حدود پنج میلیون بشکه در روز تولید می‌کند. این دلیل کافی است تا اظهارات جان کرتون، با دیده تردید نگریسته شود. برای کشوری که روزانه پنج میلیون بشکه نفت تولید می‌کند، از نظر فیزیکی غیرممکن است که جایگزین کشوری شود که تقریبا دو برابر این مقدار تولید می‌کند. این وضعیت جالبی است، زیرا کانادا قطعا منابع لازم را برای انجام این کار دارد و از نظر ذخایر نفت، با ۱۷۱ میلیارد بشکه ذخایر که بیشتر آن ماسه های نفتی است، در رتبه سوم جهان قرار دارد.  در مقایسه، روسیه کمتر از نیمی از این ذخایر یا به عبارتی حدود ۸۰ میلیارد بشکه از ذخایر نفت را در اختیار دارد. با این حال، موضوع سیاست و قیمت‌ها نیز وجود دارد و اینکه آیا کانادا می‌تواند به صورت فرضی، تولید خود را برای برابری با تولید روسیه افزایش دهد یا خیر.

کانادا به دلیل تشریفات اداری در صنعت انرژی، بدسابقه است. چندین دولت لیبرال متوالی تمام تلاش خود را انجام داده اند تا صنعت را با الزامات زیست محیطی بیشتری سرکوب کنند که بر هزینه های تولیدکنندگان افزوده و به طور کلی انجام فعالیت را برای آنها دشوارتر کرده است. با این حال، کانادا با وجود محدودیت نظارتی سختگیرانه تر، نفت بیشتری تولید می‌کند.

کانادا بیشتر نفت خام خود را به همسایه خود آمریکا صادر می‌کند، زیرا انتقال نفت از کانادا به ایالات متحده از نظر جغرافیایی ساده بوده و از نظر اقتصادی منطقی است، بنابراین، تقریبا تمام نفت کانادا به آنجا می‌رود، اما به تازگی، مقامات در اتاوا تصمیم گرفتند که تنوع بخشی ممکن است ایده خوبی باشد.

جهت اصلی تنوع بخشی، آسیا است. اروپا هنوز از کانادا نفت خام وارد نمی‌کند. ژاپن هم این کار را نمی‌کند، اما می‌تواند تولید گاز طبیعی مایع (ال‌ان‌جی) کانادا را با کمال میل وارد کند. بنابراین، جایگزینی روسیه به‌عنوان تامین‌کننده نفت گروه هفت، اگرچه قطعا از نظر ذخایر امکان‌پذیر است، اما از نظر اجرایی چالش‌برانگیز خواهد بود، زیرا ابتدا، کانادا باید تولید را به شدت افزایش دهد و برای انجام این کار، دولت باید از برنامه‌های صفر خالص خود که مقررات سخت‌گیرانه‌تر برای صنعت انرژی را پیش‌بینی می‌کند، دست بکشد.

در گاز طبیعی نیز وضعیت مشابه است، اما این بار مقیاس ذخایر، به نفع روسیه است. این کشور دارای بزرگترین ذخایر جهان است و پس از آن ایران، قطر، آمریکا و عربستان سعودی قرار دارند. کانادا در بین ۱۰ کشور برتر نیست، اما این مهمترین عامل در مورد صادرات نیست. مهمترین عامل، وجود زیرساخت‌های صادراتی است. روسیه نیم دوجین کارخانه تولید ال‌ان‌جی در حال فعالیت اما تحت تحریم دارد و در حال ساخت بیشتر است. کانادا هنوز اولین مورد کارخانه خود را تکمیل نکرده است. و برای تبدیل شدن به یک بازیگر بین‌المللی گاز به کارخانه های بیشتری نیاز دارد زیرا باید با آمریکا به عنوان بزرگترین صادرکننده ال‌ان‌جی جهان، رقابت کند. بنابراین، در حالی که کانادا مطمئنا منابع طبیعی برای تبدیل شدن به یک نیروی قابل محاسبه در صحنه جهانی را دارد، تبدیل این منابع به صادراتی که می‌تواند جایگزین یکی از بازیگران برتر در آن ایالت شود، به دلیل سیاستهای دولت دشوار است. همچنین زمان می‌برد. نادیده گرفتن این موضوع به نفع هیچ کس به خصوص به نفع گروه هفت نیست.