راز بقای تیم ملی در جام جهانی: آیا تیم ملی فوتبال ایران از پس چالش بزرگ خود برمیآید؟
جام جهانی ۲۰۲۶ با تغییرات در سیستم بازی و حضور تیمهای میزبان از قارههای مختلف آماده برگزاری است.
یک رسانه انگلیسی در گزارشی تحلیلی به بررسی سیستم بازی تیمهای حاضر در جام جهانی ۲۰۲۶ پرداخته است. این گزارش که به قرعهکشی این رویداد بزرگ و مشخص شدن ۴۲ تیم از ۴۸ تیم حاضر اشاره دارد، به تیمهای میزبان، تیمهای اروپایی، آمریکای جنوبی، آمریکای شمالی و مرکزی، آفریقایی، آسیایی و اقیانوسیه پرداخته است.
تیمهای میزبان: کانادا، مکزیک و ایالات متحده آمریکا
کانادا تحت هدایت جسی مارچ، با سیستمی موسوم به «مِیپلپرسینگ» در آرایش ۲-۴-۴ یا ۲-۲-۲-۴، با خط دفاعی بالا و فاصلهی کم بین خطوط، پرس شدیدی را اجرا میکند و عرض بازی را میبندد تا پاسهای عمقی حریف را خنثی کند. هدف اصلی، فشار از مرکز و کشاندن حریف به کنارهها است.
مکزیک با چالشهایی نظیر نحوهی استفاده همزمان از رائول خیمنس و سانتی خیمنس بدون برهم خوردن تعادل تیم روبرو است. خاویر آگیره تلاش دارد فوتبال مالکانه و دفاع با توپ را حفظ کند.
ایالات متحده آمریکا تحت هدایت مائوریسیو پوچتینو، معمولاً با سیستم ۱-۳-۲-۴ که هنگام مالکیت به ۳-۲-۵ تبدیل میشود، بازی میکند. سیستم ۳-۴-۳ نیز گزینهی قابل اتکایی برای این تیم محسوب میشود.
اروپا (یوفا): اتریش، بلژیک، کرواسی، انگلیس، فرانسه، آلمان، هلند، نروژ، پرتغال، اسکاتلند، اسپانیا و سوئیس
اتریش با پرس شدید، فوتبال مستقیم و انتقالهای سریع، یکی از پر موقعیتترین تیمهای جام جهانی خواهد بود. بلژیک با بهرهگیری از فضاهای ایجاد شده برای بازیکنان تکنیکی، از پویاترین تیمهای جهان است. کرواسی با مالکیت بالا و کنترل آرام بازی، روشی محتاطانه را دنبال میکند. انگلیس با میانگین ۷۳.۹٪ مالکیت، کنترل طولانی توپ را به عنوان ابزار دفاعی به کار میبرد. فرانسه با سبکی منظم، فشرده و سختگذر، کمترین تعداد شوت را به دروازه خود مجاز کرده است. آلمان با ساختار احیا شده و زوج ویرتز-موسیالا، مالکیت بالا، پرس شدید و تسلط بر مرکز زمین را در دستور کار دارد. هلند سبک بازی خود را از فلسفهمحور به عملگرا تغییر داده و قابلیت تغییر سبک و سیستم را بدون از دست دادن قدرت هجومی دارا است. نروژ با تکیه بر درخشش هالند، فوتبال ترکیبی، کمتر مستقیم و مدرن را به نمایش میگذارد. پرتغال با مالکیت بالا و پرس خوب، اما با پنج بازیکن هجومی، میانه زمین شکنندهای دارد. اسکاتلند با میانگین سنی بالا، دفاع فشرده و تکیه بر ضربات ایستگاهی شناخته میشود. اسپانیا مالکانه، اما سریعتر، مستقیمتر و تهاجمیتر از گذشته بازی میکند. سوئیس با تعادل ایجاد شده توسط بازیکنانی چون ژاکا و فرویلر، تیمی باثبات است.
آمریکای جنوبی: آرژانتین، برزیل، کلمبیا، اکوادور، پاراگوئه و اروگوئه
آرژانتین همان الگوی قهرمانی ۲۰۲۲ را ادامه داده؛ تیمی مسنتر اما منظم، مالکانه، فشرده و فوقالعاده کارآمد. برزیل با وجود جلو عالی، در عقب با مشکلات ساختاری روبرو است و نیاز به نظم بیشتری دارد. کلمبیا با بیشترین شوت و ارسال در انتخابی، تیمی پرانرژی با الگوهای تهاجمی مشخص است. اکوادور با یکی از بهترین خطوط دفاعی جهان، تیمی منظم، فیزیکی و ضدحملهای است. پاراگوئه با سیستم ۱-۳-۲-۴، فیزیکی، منظم و دفاعمحور است و در گلزنی ضعف دارد. اروگوئه با پرس شدید، بازی مستقیم و انرژی بالا، کمی محتاطتر از تیمهای کلاسیک عمل میکند.
آمریکای شمالی و مرکزی: کوراسائو
کوراسائو که یکی از تیمهای پیشرفته منطقه کارائیب محسوب میشود، با ترکیبی از مالکیت توپ، پرس شدید و بازیسازی زمینی، در ضدحملات بسیار سریع عمل میکند. حضور در جام جهانی برای این تیم نقطه عطفی تاریخی است.
آفریقا (CAF): مصر، نیجریه، سنگال، الجزایر و مراکش
مصر تا حد زیادی به خلاقیت محمد صلاح وابسته است و آمار متعادلی در مرحله انتخابی داشت. نیجریه با مهاجمان بزرگی چون اوسیمن، مشکل اصلی هماهنگی در خط میانی و استفاده کامل از ظرفیت حمله را دارد. سنگال تیمی منسجم، فیزیکی و با ساختار دفاعی مستحکم است و کمترین گل خورده را در آفریقا داشت. الجزایر با سبک مالکانه و پاسکاری سریع، در مقابل حملات سریع شکننده است. مراکش همچنان به فرمول موفق تاریخی خود متکی است و یکی از منضبطترین تیمهای جهان محسوب میشود.
آسیا (AFC): ژاپن، کرهجنوبی، استرالیا، قطر و ایران
ژاپن با پرس شدید، نظم تاکتیکی و گردش سریع توپ، تیمی آماده و خطرناک است. کرهجنوبی سرعت بالا و انتقال سریع توپ از دفاع به حمله دارد و به سون هیونگمین وابسته است. استرالیا از نظر کارآمدی تیمی مؤثر است و توپگیری، ارسالهای خطرناک و نبردهای فیزیکی ستون اصلی بازی آن است. قطر با ساختار دفاعی بازسازی شده، سیستم سهمدافعه انعطافپذیر و ضدحملات سریع، تیمی خطرناک خواهد بود.
ایران با سیستم ۱-۳-۲-۴ و تمرکز بر ضدحملات و استفاده از مهارتهای طارمی و آزمون، همچنان کارآمد است، اما تبدیل موقعیتها به گل در فضاهای محدود جام جهانی، چالش اصلی تیم خواهد بود.
اردن، ازبکستان و نیوزلند
اردن با تبدیل سیستم دفاعی سهنفره به ۱-۴-۵ و حملات سریع پس از بازپسگیری توپ، موفقیت خود را به ایجاد بازی کشیده و باز وابسته کرده است. ازبکستان با سیستم سهمدافعه، حملات خود را از کنارهها سازماندهی میکند و تیمی خطرناک در ضدحملات است. نیوزلند با تمرکز بر سانترهای مداوم و حضور کریس وود، نیازمند بازی منسجمتر و نقشآفرینی مؤثرتر وود است.
