هزینههای میلیاردی همایش بانکداری الکترونیک در بحران معیشت؛ چه کسی پاسخگوست؟
توقف رویدادهای غیرضروری دولتی در تنگنای معیشتی برای جلوگیری از هدررفت بودجه عمومی
در شرایطی که فشار معیشتی بر شهروندان افزایش یافته و گلایهها از کمبود منابع حمایتی بالاست، هزینهکردهای کلان برای برگزاری همایشهای تکراری و فاقد دستاورد ملموس در دستگاههای دولتی با انتقادات گستردهای روبرو شده است. این وضعیت، ضرورت بازنگری جدی دولت در برگزاری رویدادهای غیرضروری را بیش از پیش نمایان میسازد.
انتقاد از هزینههای گزاف همایشها در مقابل تنگنای معیشتی
همزمان با نزدیک شدن مجدد تورم به سطوح نگرانکننده و افزایش مداوم قیمتها، که منجر به کوچکتر شدن سفره خانوارها شده است، انتظار عمومی از دولت، توقف هزینههای چندمیلیاردی تحت عناوین "همایش"، "سمینار" و "کنفرانس" است. این گونه رویدادها سالهاست در تمامی حوزهها اعم از اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ورزشی تکرار میشوند، بدون آنکه نسبت مشخصی با زندگی واقعی مردم و رفع معضلات کشور داشته باشند.
نمونههایی از همایشهای پرهزینه و کمبازده
یکی از نمونههای بارز این وضعیت، "همایش بیمه و توسعه" بود که سال گذشته با حضور رئیسجمهور برگزار شد. با وجود انتقادات مطرح شده در همان مراسم، هیچ گزارش یا خروجی مشخصی از عملکرد این رویداد منتشر نشد و انتقادات وارده بیپاسخ ماند. نتیجه این همایش، همانند سالهای گذشته، به سخنرانیهای تکراری، عکسهای یادگاری و تقدیرنامههایی محدود شد که فاقد هرگونه اثرگذاری واقعی بود.
علاوه بر این، برگزاری آتی "همایش بانکداری الکترونیک" در حالی که مردم با افزایش قیمت نان، اجاره مسکن و هزینههای درمان دست و پنجه نرم میکنند، خبرساز شده است. این همایش که هزینهای بالغ بر "دهها میلیارد تومان" برآورد میشود، بدون شفافیت کارشناسی و توجیهی روشن برای ضرورت برگزاری، در دستور کار قرار گرفته است. پرسش افکار عمومی این است که چرا در سال کمبود منابع، چنین هزینهای از بودجه عمومی صرف یک رویداد تکراری میشود.
ابهام در اولویتبندی هزینهها: همایش در مقابل حمایت معیشتی
این پرسش اساسی برای دولت مطرح است که چگونه برگزاری یک همایش غیرضروری با هزینههای دهها میلیارد تومانی در شرایط تنگنای معیشتی مردم امکانپذیر است، در حالی که کوچکترین اقدام حمایتی معیشتی نیازمند بررسیهای چندماهه و بحث بر سر کمبود منابع است. این وضعیت این سوال را به ذهن متبادر میکند که چرا بودجهای که میتواند صرف بیمه درمان، مسکن یا حمایت از اقشار آسیبپذیر شود، به جیب کسانی میرود که سالهاست از عنوان "همایش" برای مقاصد مالی خود بهره میبرند.
انتظار شفافیت و توقف هزینههای زائد
در دورهای که دولت بر آغاز شفافیت و مقابله با هزینههای زائد تاکید دارد، انتظار عمومی این است که پاسخ روشنی به این سوال داده شود که این همایشها چه دستاوردی برای مردم دارند که ارزش هزینه "دهها میلیارد تومان" از بیتالمال را داشته باشد. همچنین، عدم شفافیت نهادهای نظارتی در قبال این سازوکارهای پرهزینه و کمبازده، قابل تامل است.
فراخوان برای اصلاح و توقف هدررفت منابع
اگر قرار است اصلاحات از جایی آغاز شود، باید از بستن این شبکههای پرهزینه که سالهاست زیر سایه عنوان "همایش" از بودجه عمومی ارتزاق کردهاند، بدون آنکه خروجی ملموسی برای زندگی مردم داشته باشند، شروع شود. داستان تکراری همایشهای پرخرج، فاصلههای عمیق میان وعدههای روی سن و واقعیت جامعه، قراردادهای غیرشفاف و هزینههایی که پاسخگویی در قبال آنها وجود ندارد، نتیجهای جز صفر شدن تاثیر بر زندگی مردم ندارد.
مردم امروز بیش از هر زمان دیگری حق دارند بپرسند چرا در شرایطی که حقوقشان کفاف نصف ماه را هم نمیدهد، دولت باید برای یک همایش تکراری و معمولاً بینتیجه، هزینههایی چنددهمیلیاردی صرف کند، در حالی که کوچکترین اقدام معیشتی یا حمایتی نیازمند بررسیهای طولانی و جلسات متعدد است. مردم منتظر تغییر واقعی هستند؛ تغییری که با توقف هزینههای غیرضروری، حذف همایشهای بیدستاورد و ایستادن در مقابل شبکههای سودآور و غیرشفاف که از عنوان "برگزاری همایش" برای انتقال منافع استفاده میکنند، آغاز میشود. ادامه این روند نه تنها اسراف، بلکه بیاعتنایی به وضعیت دشوار معیشتی مردم محسوب میشود.
